Allahım Babamı Bana Bağışla

Bahriyeli Ahmet. 60'lı yıllardayız. İstanbul'un deniz kenarındaki banliyölerinden biri. Uzak ve ufacık bir semt. Herkesin hayatı iç içe. Ahşap evlerde laf, dedikodu eksik değil. Sadettin Erbil'in sesinden dinlediğimiz açıklama; "Bahriyelinin kızı, anasının ölümünden sonra buralarda büyüdü. Denizden dönen balıkçıları seyrederken babasını hatırladı, ağladı. Bahriyeli Ahmet bir gün denizde yer meselesi, pey meselesi yüzünden yabancı bir balıkçıyla kapıştı. Adamın bir gözünü söndürdü. 3 yıl verdiler. Semtte Bahriyeli Ahmet'in başına gelenlere üzülmeyen kalmadı. Bahriyeli namusluydu, mertti. Yürekli, bilekli adamdı. O hapse girince ortada kalan kızını kapı komşuları Gül'le annesi Lebibe bakıp büyüttüler. Kayıkhane bekçisi Osman Reis'le Hamza'nın da Ayla'ya emekleri geçti. İkisi de Ahmet'in en kral arkadaşlarıydı. Ayla, balıkçıların dönüş zamanı deniz kenarına iner babasının arkadaşlarını seyrederken kendisini tutamaz ağlar ama yakında hepsi bitecek. Bahriyelinin tahliyesine bir hafta kaldı."
29 Temmuz, Pazartesi günü 'bütün çektikleri bitecek, hasret sona erecek'.