Neden Çocuk Yapmak İstemiyoruz

Şimdiye kadar yaklaşık 110 milyar insan dünyaya gelmiş. Güncel dünya nüfusu ise yaklaşık 7,5 milyar civarında. Ve her geçen saniye dünya nüfusu yaklaşık 2 ila 6 kişi artıyor.

'E benim bu gelişime bi katkım olmasın mı?' diyorsan, 'neden başka gelişimlere bir katkı düşünmüyorsun?' diye sorarlar.
Neden çocuk yapmak istemiyoruz?
Özellikle 'benim gibi' 30'lu yaşlara geldiyseniz artık bayram ziyaretleri sizin için birer aile planlaması toplantılarına dönüşür.

Sonunda bir şekilde evlenirsiniz.
Ve artık kendinizi korumayı öğrenip, bayram ziyaretlerine icabet etmeseniz de o tatlı akrabalar sizi takip eder,dolmuşta otobüste yanınızda bitiverir.
Onlara derdinizi anlatamazsınız. Bunun nasıl büyük bir sorumluluk olduğunu,sırf içgüdüleriniz sebebiyle-sadece kendinizi düşünerek- bir çocuk dünyaya getiremeyeceğinizi söyleyemezsiniz.
Doğmamış çocuğunuzu, belirsiz bir geleceğin ve kaosun içine atamayacak kadar çok sevdiğinizi anlatamazsınız.
Onun bütün geleceğini garanti altına almadan,hangi okula gidecek, hangi üniversitede hangi parayla okuyacak sorunlarını çözmeden, sırf anne-baba olmak istiyorum diye çocuk yapılmaması gerektiğini öğretemezsiniz.
Gerçi artık üniversite sorunumuz yok. Güzel yurdumuzun dört bir yanı üniversite 'binalarıyla' dolu artık.
(peki akademisyenler?)
Ha akademisyen? O yoook bizde. E gerek de yok.ilerde her şeyi robotlar yapacak zaten.
Ve tabi bazen de sosyal medya sizi ebeveynlikten soğutmaya tek başına yeter de artar bile. Sosyal medyada günde en az 10 tane, 'bebişle' fotoğraf paylaşımı... Oyun oynayacağı, zihnini geliştirecek aktivitelerle vakit geçireceği yaşta, annesiyle ya da babasıyla bir çift giydirilmiş kıyafetlerle çekilmiş manasız fotoğraflar... Sadece sosyal medyada fotoğraf paylaşmak için mi dünyaya getirdiniz bu zavallı yavrucağı dedirtir. Sevin şu çocukları sevin! Bize sevdirmenize gerek yok! Dedirtir.

Ama bazen 'çocuk istiyor muyuz? Kaç çocuğumuz olsun?' vs gibi dertlere gerek kalmaz. Çünkü gerekli sayı, uzmanlar tarafından verilmiştir! Böylece bunu da düşünmemize gerek kalmaz. Düşünmemize gerek kalmaz.düşünmeyiz. Düşünmeyiniz. Düşünmemeli miyiz? Aa bak düşündün. Yapma onu.

Bu demek değildir ki çocukları sevmiyoruz. Onların o yardıma muhtaç bakışları, siz ağlarken gelip 'neden ağlıyorsun anne?' diyişleri, sokakta buldukları her şeyi size hediye diye getirişleri, yalandan yenileceğinizi bile bile 'hadi baba güreşelim mi?' diyişleri, ilk okula başlayışları,ilk karnelerini alışları,ilk aşkları...
Biz de bunları görmek istemez miyiz? İsteriz. Peki ne zaman?
'Acaba eve geri dönebilecek mi?' diye korkmadan, ekmek almaya gönderebileceğimiz günler gelince...