Hepimizin bildiği kafesteki fare deneyi. Bir fare kafese konur. Ve tam iki tane de suluk vardır. Bunlardan birinde normal su,diğerinde ise uyuşturucu madde...
Hepimizin bildiği kafesteki fare deneyi. Bir fare kafese konur. Ve tam iki tane de suluk vardır. Bunlardan birinde normal su,diğerinde ise uyuşturucu madde katılmış su. Ve fare her zaman uyuşturucu madde içeren suya kafayı takar. Kendini öldürene dek bu suyu içer.
Ama 1970'lerde psikoloji profesörü Bruce Alexander bu deneyle ilgili tuhaf bir şeyin olduğunun farkına varıyor. Yahu bu fare neden yapayalnız? 'Bu deney farklı koşullarda yapılsaydı ne olurdu?' diyerek koşulları değiştiriyor ve bir fare parkı kuruyor hatta fare cenneti. Başka farelerin, tünellerin ve oyuncakların olduğu bir park. Bir farenin isteyebileceği her şey var. Bu şartlar altında fareler mutludur,bağımlı olmazlar ve uyuşturucu içeren suyu sadece nadiren içerler. Yani aslında takıntı ve bağımlılıklarımızın çoğu; duygusal boşluklarımızdan ve hayatımızdaki mutsuzluklarımızdan kaynaklanıyor.
Tabi kişilere olan bağlımlılıklarımız, diğer durumlardan biraz farklı. Kendinizi başkasına muhtaç hissetme duygusu. Bir yandan da; internet ve sosyal medyayı çılgınlar gibi kullanan biz yetişkinler yüzünden, sokakta oyun oynamak nedir bilmeyen ve elinden tablet düşmeyen internet bağımlısı bir nesil yetişiyor.
Hayatımızda bir şeyler yanlış gidiyor. Mutsuz ve zayıf insanlara dönüşüp,kendimizce geçici çözümler elde etmeye çabalıyoruz. Oysa 'Fare park' deneyi neden bizde de işe yaramasın? Bunun için yapmanız gerek çok basit. Kafanızı kaldırın... Kendinizi ve çevrenizi yeniden keşfedin...
